Welkom bij Cor Draijer

Voor mijn werk reis ik nogal wat af. Zo ook de laatste keer naar Singapore alwaar ik via de schitterende luchthaven Changi Airport met overal tapijt in de hallen en gangen naar China ben gereisd. Hoe het allemaal gelopen is, heb ik geprobeerd hieronder te vermelden.

Als inmiddels frequent flyer kun je een gratis airmiles pasje krijgen bij de verschillende maatschappijen die hieraan meedoen. Niet dat ik nu veel airmiles spaar maar vaak geeft zo’n pasje priority bij het inchecken aan de gate en daar gaat het mij om. Nu vloog ik de laatste keer weer eens met Singapore Airlines. Wat een verademing, die leuke Singaporese meisjes die (bijna) alles voor je willen doen als klant. Ik had het wel geweten hoor, alleen ben ik helaas gebonden aan de bookingsgrillen van het bookingsbureau waar mijn bedrijf het hele reisgebeuren aan heeft uitbesteed. Want er wordt noodgedwongen wat afgereisd. Totnogtoe staat Singapore Airlines bovenaan met het spaarprogramma KrisFlyer.

                         Singapore Airlines, topper in mijn vliegwereld

        Deze dames van Singapore Airlines doen (bijna) alles voor je als klant.
Je hoeft nergens om te vragen, ze vragen aan jou wat je wilt. En zo hoort het.

Gezien mijn toch wat groot uitgevallen lichaam, heb ik net niet genoeg aan een normale vliegtuigstoel omdat ik letterlijk klem kom te zitten tussen de stoel waarop ik zit en de stoel voor mij. Dus ik moet altijd de stoel upgraden naar een stoel met extra beenruimte en dat is weer niet gratis. En dan zit je bij de nooduitgang en heb je geen raampje om naar buiten te kijken. Wel ben je op de nooduitgang-plek verzekerd van jankende kinderen die gratis of tegen aanzienlijke korting meereizen met hun vader of moeder en het halve vliegtuig terroriseren met een doordringend gekrijs waartegen geen oorkappen helpen. Nu heb ik dezelfde oorkappen als die voor in een helikopter (zie foto) en die werken op zich prima voor helikoptervluchten maar houden niet het gekrijs tegen van een kind wat schreeuwt alsof hij gemarteld wordt. Dat is eigenlijk jammer want nu ik het zelf proefondervindelijk heb meegemaakt, moet ik toch weer op zoek naar andere oorkappen of vragen om een vliegmaatschappij waar kinderen verboden zijn. Dat zou zomaar eens een gouden greep kunnen zijn, vluchten waarop kinderen verboden zijn zodat je een beetje kunt slapen in het vliegtuig nadat je al 24 uur wakker bent. Want krijsende k*t-koters die onafgebroken de boel bij elkaar schreeuwen omdat ze hun zin niet krijgen, dat zijn hele vervelende koters.


De 3M PELTOR Optime III oorkappen

 

Na op de heenweg uitstekend te zijn verzorgd door de lieftallig dametjes van Singapore Airlines (ze vragen ieder moment of je wat wilt drinken of wilt snacken als je ze vragend aankijkt) kwamen we aan op Changi Airport. Nou dat is een luchthaven, daar kan Schiphol nog een puntje aan zuigen zeg. Daar zijn echt binnenhuis-architecten bezig geweest want dat is me daar toch een partij mooi, Schiphol verbleekt daar toch een beetje bij want in Singapore is er echt met zorg gewerkt aan een architectonisch maar functionele vertrek -en ontvangsthal.

Nadat we de -formele- groepsprocedure hadden doorlopen (dat moet je ook maar weten) werden wij opgehaald door de lokale agent die binnen op ons stond te wachten terwijl wij al buiten stonden en ook nog eens uit zijn zicht. Maar na een klein halfuur kwamen we elkaar toch tegen en werden we naar een hotel gebracht voor een ontbijt om daarna meteen naar een veerboothaven te gaan want we gingen naar de Aegir per boot en niet per helikopter. Gelukkig hadden we nog een uurtje (…) de tijd om even door Singapore te lopen wat we dan ook hebben gedaan.

                      De Singaporese variant van Chinatown met gratis WiFi

    Een prachtige tempel in het hartje van Chinatown, helaas gesloten…

Mijn collega’s bij het bord HongKong Street. Overigens betekent de naam
      HongKong zoiets als geurige haven vanwege de (vroegere) wierook.

                                     Persoonlijk vindt ik dit een aparte foto,
                               een zakenman verdwaald tussen de airco’s…

                                             Het zakencentrum van Singapore

En hier zien we het beroemdste hotel/casino van Singapore.
Bovenop 3 grote gebouwen.

En daar wilde ik het toch even over hebben want er was, verdorie, geen tijd meer om het te gaan bezoeken. Bovenop de drie wolkenkrabbers, wat eigenlijk het Marina Bay Sands Hotel is, ligt een enorm zwembad wat de drie wolkenkrabbers waar de gasten kunnen slapen, met elkaar verbindt. Het heeft de vorm van een schip gekregen dat bovenop de gebouwen ligt. Het hotel-casino heeft maar liefst 2560 kamers waaronder een 629 m2 grote Chairman-suite die op de 54ste verdieping ligt. Deze suite bestaat uit 4 luxueuze slaapkamers, 2 woonkamers, 2 bars, een mediakamer en een poolkamer. Het draait in de Marina Bay Sands allemaal om het casino. In tegenstelling tot de casino’s in bijvoorbeeld Las Vegas is de entree in Singapore niet gratis. Wie het casino in wil moet per dag 100 Singaporese dollars (57 euro) betalen. Eenmaal binnen in het 15.000 m2 grote casino heb je als speler de keuze uit maar liefst 1600 slotmachines met meer dan 250 verschillende thema’s. Verder staan er ruim 500 speeltafels. En wie de toegang betaalt mag ook het zwembad in. Om de winst te vieren of juist het verlies te accepteren. Wel iets anders dan de speelhallen van Leo Heino maar het prijskaartje van 150 miljoen dollar steekt dan ook schril af bij die van het Circus Zandvoort maar dat terzijde.

Veel gebouwen in Singapore hebben ‘last’ van woekerende planten ofzo…

Na een wandeling van ongeveer een uur, werden we weer opgehaald en naar het havengebouw gebracht alwaar wij vertrokken richting de Aegir.

Uiteraard moesten wij daar enige tijd wachten en daar kwamen we er achter dat ook het havengebied verworden is tot attractie, omdat er inmiddels een kabelbaan is aangelegd, hoog boven de haven.

De boottocht ging als volgt:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook vanaf het water val je van de ene architectonische verbazing in de andere… 

Tijdens de boottocht zijn we wel 100 verschillende boten tegengekomen. Aangezien ik het een beetje zonde van de ruimte vindt om al die boten hier op te noemen en ze te laten zien, heb ik er een paar geplaatst. Binnenkort staan de meeste foto’s op www.marinetraffic.com en ook komen er regelmatig foto’s in de dagelijkse nieuwsbrief ShippingNewsClipping van Piet Sinke. Een abonnementje is gratis, hartstikke leuk.

Zo’n rare hoge boot is dus een zogeheten ‘car-carrier’, een roll-on rol-off vessel
en ziet er van binnen uit als een grote parkeergarage.

Nu is het dan wel in Zuid-Korea maar het beladen gebeurd overal hetzelfde. Dus het filmpje
hieronder komt op hetzelfde neer:

    Een containerschip van Mitsui O.S.K. Lines, gemakshalve afgekort tot MOL

                                              Bootje van de Singaporese waterpolitie

 

Na ruim een uur varen, kwamen we dan eindelijk aan bij de Aegir die
parmantig liet zien dat ze de grootste (kraan) had.

Hier de groep riggers met voorman die ons verwelkomden en ons hielpen
aan boord van de Aegir te gaan.

Hier houdt het voor Singapore even op, enkele dagen later vertrokken we naar de
Chinese Zuidzee, ter hoogte van Hongkong.

 

 

Aankomst te Cape Town op 18 april 2014 met het Deepsea Construction Vessel Aegir met de Tafelberg op de achtergrond.

Door mijn werk verkeer ik regelmatig buiten het Koninkrijk en recentelijk maakte ik een overtocht mee op Heerema’s DCV Aegir van Mobile, Alabama, USA naar Cape Town/Kaapstad Zuid-Afrika. Normaal gesproken vlieg je bij een crew change dezelfde dag of de volgende dag terug naar huis. Echter, onder een aantal van mijn collega’s leefde de sterke drang een aantal dagen langer te blijven en dat stak mij aan. Mijn ticket werd omgeboekt naar Turkish Airlines en ipv de 18e of de 19e april vloog ik nu de 22e april terug. Ik had dus 3,5 dagen om te bezoeken wat ik allemaal wilde bezoeken. Ik zou in principe op 18 april al in de middag van boord gaan maar door omstandigheden werd het pas in de avonduren. Bijna miste ik nog het taxi-busje wat ons naar de immigratie-dienst zou brengen. Dat kwam omdat de sleutel van de kluis aan boord, waarin mijn paspoort lag, bij iemand in zijn broekzak zat en waar die was, wist even niemand. Maar dat is allemaal goedgekomen. Zelf had ik al een hotel geregeld, het Hotel on St.Georges en dat bleek middenin het centrum te liggen en vlak bij Waterfront, op ca. 10 minuten loop-afstand. We trokken met de Aegir nogal wat bekijks, zo liep er een werf ineens leeg en begon iedereen daar foto’s te maken en heel toevallig voer er een rondvaartbootje rondom ons en ik kon het niet nalaten ook weer van hen foto’s te maken.

Boven: De reparatiewerf loopt uit om foto’s te nemen van de Aegir
Onder: Gefotografeerde fotograferende toeristen…

Hotel on St.Georges:

 

Het Hotel on St.Georges zit in de St.Georges Mall, een shopping centre en ik heb dit hotel gekozen vanwege de centrale ligging maar vooral vanwege de aantrekkelijke prijs van 44 euro per nacht inclusief ontbijt. Nu staan er allemaal schitterende afbeeldingen van de kamers van het hotel op het internet maar de afbeelding boven het kaartje is een representatieve weergave van de kamer. Het is een schoon hotel, de kamers worden dagelijks gedaan, het personeel is alleraardigst en heel behulpzaam, er is gratis wifi, er is een wasservice en er is satelliet-TV. Nu waren de TV-toestellen uit het jaar kruik maar ja, wie gaat er nu met slechts vier dagen te gaan in Kaapstad een beetje TV kijken op de hotelkamer. Daar kwam ik echt niet aan toe en de tv is dan ook niet aan geweest. Het ontbijt werd geserveerd in het restaurant in het shoppingcentre vanaf 7 uur in de ochtend tot een uur of 11. maar ik was voor negenen alweer de hort op. Het ontbijt was ook goed en lekker, vers brood iedere morgen, scrambled eggs, worstjes, vers geperst sap, cappucino (tegen een zeer redelijke bijdrage en ook echt cappucino) en bediening aan tafel. Dus ik had zeker niet te klagen, dat was uitstekend geregeld.

Dag 1: 19 april 2014: Cape Point / Kaap die Goeie Hoop.

Naast de receptie van het hotel stond een pc waarop je e.e.a. kunt nazoeken en als eerste probeerde ik een kaartje te krijgen voor Robbeneiland. Dat ging helaas niet, de eerste mogelijkheid was pas de 21 om 1 uur in de middag. Dus daarover later meer. Ik zat zo eens rond te kijken en kwam uit op de website www.mytours.co.za van Roger Major. Ik besloot om te gaan voor de Cape Peninsula Tour en ik stuurde een mail. Ik werd binnen 15 minuten teruggemaild en afgesproken werd, dat ik rond half 9 zou worden opgehaald in het hotel. Dat is mooi, nu kon ik eindelijk slapen want ik had die middag nog gewoon gewerkt.

Inderdaad werd ik de volgende dag opgehaald door Roger Major met een busje en vanwege de tweede ronde van de World Triathlon Series 2014, werd de Peninsula Tour andersom gedaan. Het zijn behoorlijke afstanden die we gingen rijden en met Roger als chauffeur waren we maar met z’n drieën. Dus gingen we met een personenwagen. De twee andere reisgenoten waren twee Nigeriaanse vrouwen die op vakantie waren. Nu denk ik bij Nigeria al meteen aan spammers, info-phishers, fraude, internetgokken en corruptie maar deze Nigeriaanse vrouwen lieten blijken dat er ook een andere kant is. En dat is een hele beschaafde en keurige kant want ze waren uitstekende reisgenoten.

Aangezien mijn camera bijna leeg was, had ik hem in het hotel opgeladen. Dacht ik. Er bleek een schakelaar te zitten waarmee de de stroom kunt inschakelen. ik was blijkbaar erg moe en had dat niet in de gaten gehad. Met als gevolg dat mijn camera niet tot leven kwam. En ik maak gemiddeld 50 foto’s per dag, als het er niet meer waren. Dus dat was balen. En ik ging nog wel naar Cape Point, naar de beroemde foto-plek. Gelukkig hadden de Nigeriaanse dames wel een opgeladen foto-toestel bij zich en boden ze spontaan aan mij ook te willen fotograferen. Die foto’s zijn overigens uitstekend gelukt.

Kijk wel even onder je auto als je weggaat, je weet maar nooit of je een pinquin aan gort rijdt… 

Vanwege de World Triathlon verliep de Peninsula / Cape Point tour prcies andersom dus we gingen eerst kijken bij de pinquin-colonie in het Table Mountain National Park “Boulder”. Op zich wel aardig maar op het bordje “Please look under your vehicle for pinquins” was er niet veel te zien danwel te fotograferen. Dus we waren dan ook weer snel terug bij de auto en we gingen naar de volgende stop. En dat was Cape Point, daar ging het mij om. En Cape Point bestaat uit twee stops, de ene is bovenop een heuvel waar je met een kabelbaantje naar boven kunt en dan kun je nog een stukje verder naar boven lopen naar de oude vuurtoren en de andere stop is helemaal onderaan, waar het beroemde bord staat.

 Het grootste gedeelte ging met het kabeltreintje “The Flying Dutchman” en het resterende ging per voet omhoog. Welke foto je hier ook maakt, ze kunnen allemaal zo in een folder.

Bovenop het uitkijkplateau bij het oude vuurtorentje was een prachtig uitzicht op de omgeving met ook hier een paal met bewijzering hoe ver we overal vandaan zijn, maar liefst 9635 km van Amsterdam.

Van links naar rechts, ik heb haar naam niet kunnen onthouden en helemaal rechts, Ehio uit Nigeria die zo aardig was mij die dag op de foto te zetten omdat mijn camera het niet deed vanwege een lege batterij die dag.

Nadat we weer met het kabelbaantje naar beneden waren gegaan en het souvenirwinkeltje hadden bezocht, reden we naar het wereldberoemde en meest gefotografeerde bord van Zuid-Afrika waar we één voor één op de foto gingen. We moesten zelfs wachten tot we aan de beurt waren.

Nadat we zowat wegwaaiden bij Kaap Die Goeie Hoop, reden we door naar Hout Bay Harbour, waar we wat gingen eten en aansluitend een boottripje konden maken naar Seal Island, ook wel Duiker Eiland genoemd, waar een zeehonden-kolonie huist. Nu ben ik wel wat gewend en als je zeehondjes wilt zien, moet je dat vooral doen maar hier is eigenlijk niks aan. Je zit eerst 20 minuten op een boot om er te komen, vaart een paar keer rond het eiland om foto’s te nemen en vaart vervolgens weer 20 minuten terug. Nu kost het maar zo’n 70 Rand, ca 5 euro dus op zich is het wel een leuke onderbreking maar toch. Het leukste is nog dat allerlei meevarenden voorop willen zitten. Maar als er een golf ijskoud oceaanwater over ze heen komt, is het ineens minder leuk voor ze maar wel voor de rest die achterop zit. Van de zeehonden hebben we wel een paar foto’s gemaakt en die beesten stinken echt een uur in de wind. Wat een lucht. En ik hou wel van varen op een bootje dus voor die 5 euro was het nog wel te doen. Advies: neem een (regen)jas mee want je waait zowat van de boot af en het opspattende water maakt je behoorlijk nat. Tot groot vermaak van de bemanning overigens maar dat hoort er bij. Het is tenslotte op het land een graadje of 25 dus als je terug op de wal bent, ben je zo droog.

Na de zeehonden was het over met de pret en gingen we op huis aan. De 1e dag was geslaagd, ik was op Kaap Die Goeie Hoop geweest en had Zuid-Afrikaanse pinquins en zeehonden gezien. De dagtocht kostte 700 Rand, omgerekend nog geen 50 euro. Daarvoor huur je zelf geen auto en het dagprogramma is aantrekkelijk gemaakt met naast Cape Point / Cape of Good Hope nog een aantal bezoekjes aan een aantal andere bezienswaardigheden. Daarbij komt dat Roger Major een uiterst vriendelijke en vooral geduldige man is die het zelf ook leuk vindt om mensen in de rondte te rijden en tijdens de rit veel verteld over Zuid-Afrika zelf. Zeker aan te raden. Neem wel een jas of trui mee, bovenop de vuurtoren van Kaap de Goede Hoop kan het behoorlijk waaien en koud zijn. En voor diegenen die wat meer van Roger zelf wil weten:

 Na aankomst in het hotel, besefte ik dat ik de volgende dag nog niks had geboekt. Gelukkig bood de service-desk van het hotel uitkomst. Men adviseerde een Wineland-tour te gaan doen en aldus werd dit vastgelegd. Ook de volgende dag weer zou ik worden opgehaald.

Dag 2: 20 april 2014: De Wineland-tour met wine-tasting vanaf 10 uur in de morgen (!)

Keurig werd ik de 20e april weer opgehaald uit het hotel. Wat dat betreft is het allemaal uitstekend geregeld. Deze tour kostte 800 rand, zo’n 55 euro. Ook deze groep was vrij beperkt doordat een aantal die zouden meedoen, nog lagen te slapen toen de mini-bus ze kwam ophalen. In het gezelschap was een alleraardigst Duits stel waarvan zij een congres had bijgewoond en hij was overgevlogen voor een paar dagen vakantie en een Japanner, de workshop-manager van Hitachi Construction in Zambia die er even tussenuit was gegaan omdat hij 50 weken van de 52 per jaar werkt en dan dreigt soms het kaarsje langzaam uit te gaan. De arme man sprak amper Engels dus ik heb hem een beetje op sleeptouw genomen en toen bleek zijn Engels weer mee te vallen..

Trouw-locatie op een wijnland, de eerste waar we naar toe gingen.

Nu had ik altijd het idee dat een wijntour iets is voor de wat ouderen. Dat komt inmiddels mooi uit, want ik ben onlangs 50 geworden. Maar dat we om een uur of 10 al beginnen met wijnproeven en wijndrinken, dat wist ik niet maar we begonnen er vol vreugde aan. Zo ook het Duitse stel.

Nu dacht ik, dat we een Zuid-Afrikaanse zouden krijgen die ook echt Afrikaans kon praten maar nee. Had ik de dag ervoor een in Zuid-Afrika woonachtige Engelsman die getrouwd is met een Zuid-Afrikaanse, de reisleidster van de wijntour was een Joegoslavische die met een Afrikaan is getrouwd. Wat het er niet minder leuk op maakte overigens want ze was behoorlijk ADHD op een erg leuke manier en een erg leuk Joegoslavisch accent in haar Engels. En daar moest ik natuurlijk ook mee op de foto.

En nee, ik sta niet op een verhoging ofzo, ze is echt zo klein…

En zo reden we van Wineland naar Wineland. Ik zat voorin het busje en maakte tijdens de rit door het schitterende landschap tientallen foto’s, ook vaak van de bewegwijzering die toch nog vaak in het oud-Hollandsch is.

Ze hebben in ieder geval bijzondere scholen in Zuid-Afrika zoals op het bordje op de foto hierboven staat.

Nadat we zo’n 4 wijnproeverijen in en uit zijn geweest en een lunchstop hadden gemaakt in Franschhoek, stopten we bij de ingang van de andere gevangenis waar Mandela heeft gezeten, Groot Drakenstein Prison (Victor Verster Prison), waar een bijna 6 meter hoog standbeeld staat van Nelson Rolihlahla Mandela. Dat is een vaste stop voor allerlei toeristen, waaronder wijzelf dus en ook dit moest op foto worden vastgelegd. Kort daarna gingen we alweer op huis (hotel) aan, want de dag zat er op. De dagtour is geboekt via het hotel en kostte, zoals eerder gezegd, zo’n 800 rand / 55 euro. Zeker een aanrader want het is gewoon leuk en je komt toch enigszins aangeschoten weer in het hotel aan en dan vraagt iedereen natuurlijk of je de wijntoer hebt gedaan.

Dag 3: 21 april 2014: De Tafelberg en Robben Island.

Dit zou de laatste dag worden en de 22e zou ik in alle rust mij gaan voorbereiden op de terugkeer naar Nederland. helaas, het liep iets anders. Op deze dag geen geboekte toer, want het bezoek aan de Tafelberg én het bezoek aan Robben Island is heel goed zelf te doen zonder behulp van een toer-operator. Vlakbij het hotel waarin ik verbleef, zat de plaatselijke VVV, zal ik maar zeggen, waar de bus van de CitySightSeeing tour stopt. En de 1e rit gaat hoppa, meteen naar de Tafelburg zonder ergens te stoppen. Kosten: 150 rand / 10 euro. Maar dan kun je de hele dag met de bus heen en weer rijden en in -en uitstappen wanneer je maar wilt. Dus een dagticket gekocht.

Om vervolgens naar boven te kunnen moet je ook een kaartje kopen. Echter, de Tafelberg wordt soms geplaagd door een hardnekkige wolk die het verblijf bovenop zeer onaangenaam kan maken. Deze wolk ligt dan als een sluier over de top van de berg heen. Van beneden lijkt het een vlakke bovenkant maar dat is het in het geheel niet. Het uitzicht, als de wolk tenminste er niet is, is fantastisch. En als de wolk wel op de berg ligt en je kijkt wat langer, dan druipt als het ware de wolk van de berg af, zoals te zien is in het allereerste plaatje van dit verslag. De Tafelberg is dan meestal ook dicht als de wolk weer eens er dwars op ligt. Het is dan steenkoud en je wordt er zowat vanaf geblazen. Is mij verteld.
En dat was dan ook zo de dag erop, zoals te zien valt op de onderstaande foto.

 

Een kaartje voor een volwassene voor de Table Mountain Cableway kost 215 Rand en dat is ongeveer 15 euro. Voor in je eentje is dat goed te doen maar voor een gezin met drie kinderen wordt het andere koek, ook al zijn de kaartjes voor kinderen tot 17 jaar maar 100 Rand, ca. 7 Euro. Zeker, als je alleen maar voor het uitzicht komt want ook al is het prachtig, je bent na een kwartiertje wel klaar. Daarbij komt, dat kinderen nogal avontuurlijk zijn en overal zijn hoge klauterrotsen die bij de rand een paar honderd meter recht naar beneden gaan. Moeders zal doodsangsten uitstaan, vaders zal boos en geirriteerd raken en aangezien er verder helemaal niks te doen is op de berg behalve een beetje in de rondte kijken, ben je er snel klaar. Maar ja, je komt er waarschijnlijk nooit weer dus moet en zal je die berg op gaan. Neem in ieder geval een jas of warme trui mee, want ook hier kan het aardig tochten.

Prachtig uitzicht vanaf de Tafelberg op (een gedeelte van) Cape Town met in de verte op zee Robben Island

Omgeving van de Cableway onderaan de Tafelberg

Conclusie: Een gezin met 3 kinderen is al gauw 700 Rand / 50 euro kwijt. Dat zijn toch heel wat ijsjes en flesjes drinken op het strand. (waar het water overigens ijskoud is en waar haaien voorkomen maar dat terzijde). Binnen een half uur ben je wel uitgekeken op de Tafelberg en behalve wat brutale vogels en de Rotsklip Dassies, een soort reuze-marmot, is er behalve het uitzicht, weinig te zien.

De Kaapse Rotsklip Dassie, verboden te voederen overigens

Na het bezoek aan de Tafelberg, stond als laatste een bezoek aan Robben Eiland op het programma. Nu is een bezoek aan Robben Eiland een must en van te voren de tickets reserveren wordt dan ook sterk aangeraden. Vanaf 8 uur in de morgen tot 7 uur ‘s avonds varen er onregelmatig veerboten naar het eiland. Als je een ticket koopt, koop je tevens een plek op de veerboot. Los een ticket voor het eiland kopen, gaat niet. Raadpleeg de website van Robben Eiland voor beschikbare plaatsen. Zie www.robben-island.org.za voor beschikbare tijden en datum. Ik meldde me ruim van te voren aan bij de balie van de Nelson Mandela Gateway to Robben Island. Deze gateway is vrijwel niet te missen en staat tegenover de gele Clock Tower, die niet over het hoofd is te zien. De foto hieronder is genomen vanaf de Waterfront-kant maar je ziet deze kenmerkende toren al, als je de tourbus uitstapt en de trap oploopt.

De Nelson Mandela Gateway to Robben Island. Je kunt hier kaartjes kopen maar hou er rekening mee dat je vrijwel nooit dezelfde dag een bezoek kan brengen aan Robben Island en in het ergste geval pas na een aantal dagen, zoals mij overkwam met het Paas weekend. En toen ik mij meldde bij de balie, kreeg ik te horen dat de ticket gecancelled was. Wat! Hiervoor bleef ik juist langer in Kaapstad om een bezoek te brengen aan Robben Island want daar moest je zijn geweest. Helaas, helaas, het was die dag niet meer mogelijk en een juist ingeschatte medewerker die daar toevallig liep, waagde er zelfs nog een paar telefoontjes aan maar helaas, het was vol en vol is vol. Dus kan ik gelukkig mijn ticket reschedulen of een refund krijgen. Reschedulen leek me een optie, dat werd dan 8 uur in de morgen. Same place, same trip… Daar ging mijn uitslaap-ochtend en weg was mijn planning voor die middag. Met mijn ziel onder mijn arm ben ik maar op een terrasje gaan zitten en nam daar, eindelijk, mijn eerste biertje. Een heus Namibisch biertje genaamd Windhoek Lager en gebrouwen volgens het Duitse Reinheitsgebot van 1530.

Ineens bedacht ik mij dat ik eigenlijk een vrije middag had en besloot eens wat rond te kijken bij Waterfront, zoals het daar heette. Al gauw kwam ik er achter, dat dat geen verkeerde keuze was, want er was, in het Paas-weekeinde, werkelijk van alles te doen.

De V&A Waterfront Swing Bridge, die om de haverklap open en dicht gaat en dat is om te zien alleen al leuk. Hieronder het volledig gerestaureerde gebouw van de African Trading Port. Onderin aan de achterkant zit een enorme souvenirwinkel.

Aangezien het een enorme paasdrukte was, was het overal wel gezellig. Wat me opviel, is dat de pin-automaten ‘open’ waren, dat wil zeggen, de automaten zijn gedeeltelijk inpandig en worden ‘s avonds afgesloten. Voor de deur, ook op deze Paasdag, staat een security-wacht zodat je rustig kunt pinnen. Er wordt gewaarschuwd niet alleen ‘s avonds te pinnen bij een beschikbare automaat. Onverlaten hangen er camera’s op en doen een wisseltruck door zogenaamd boos te worden, je opzij te duwen en de kaart uit de automaat te trekken, hem snel om te wisselen en jou een andere bankpas terug te geven. Veelal eentje die ook al gestolen is. Dus kijk uit met pinnen, doe dit overdag en bij voorkeur waar security bij de automaat staat. Mijn ING bankpas werkte gewoon in iedere automaat en je kunt pinnen wat je wilt. 2000 Rand is ongeveer 140 Euro maar je kunt beter 2x 1000 Rand pinnen, omdat je dan meer biljetten krijgt van een kleinere waarde. Da’s wel zo handig wat hier en daar wil men nog wel eens vergeten dat je met 200 Rand betaalde en je van 100 Rand teruggeven. De naam van de munt komt overigens van de goudader in Witwatersrand en in 1961 werd de Zuid Afrikaanse rand officiëel ingevoerd. De biljetten zijn overigens prachtig en in omloop in de 10, 20, 50, 100 en 200 Rand versies en er zijn oude en nieuwe biljetten. Alles wordt gewoon door elkaar gebruikt. verder zijn er muntjes van 1, 2 en 5 rand en ik kreeg af en toe weleens een muntje van 10 Randcent, ongeveer ter grootte van oud Nederlands dubbeltje. Nu is 1 Rand omgerekend ongeveer 0,07 Euro en 10 Randcent daar weer een tiende van. Dus ik stond enigszins verbaasd te kijken dat ik een paar van die hele kleine muntjes terug kreeg. Hieronder alle in gebruikte zijnde muntjes die ik in hanen heb gehad en voor de 5 Rand, 35 eurocent, is inmiddels een nieuwe munt gekomen en die lijkt verdacht veel op de 2 euro munt. Het wordt gewoon naast en door elkaar heen gebruikt.

De bankbiljetten zijn echt heel mooi en er zijn oude (zonder beeltenis van Nelson Mandela) en nieuwe (mét beeltenis van Nelson Mandela). Ook deze biljetten worden door elkaar heen gebruikt. Het maakt allemaal niet uit.

Na dit leerzame stukje geschiedenis over geld (ik vond het zelf ook leuk om eens uit te zoeken), even verder met Waterfront. Na een beetje rondgelopen te hebben en hier en daar een souvenir te hebben gekocht voor het thuisfront, werd ik gestrikt voor een boottocht. Nu had ik al 5 weken op een lawaai-boot gezeten dus opnieuw een ronkende dieselmotor of power-catamaran trok mij niet zo en ik besloot om te gaan voor de Esperance Schooner. Anderhalf uur voor 180 Rand, omgerekend iets meer dan 12 euro. Nou, dat had ik er wel voor over.

Nadat we aan boord waren gegaan, vertrokken we al snel. Het was niet een hele grote groep, 4 Amerikaanse studenten die voor 6 maanden aan de universiteit gingen studeren en twee families. De bar ging open, we konden voor weinig een biertje krijgen en het echte zeilen kon beginnen. Geweldig, allee maar de wind die met enorme kracht de boot voortstuwde. Ik zag me al een oceaantocht maken van een half jaar ofzo en ineens moest ik denken aan het zeilmeisje Laura Dekker die 518 dagen op zee zat. Ik begreep ineens waarom. Het is gewoon gaaf om zonder ronkende motor snel door het water te varen, louter en alleen op de kracht van de wind.

We waren de haven nog niet uit of het water voor ons beroerde zich en lucky us, we kwamen bijna terug in een school dolfijnen. Nu struikel je zowat in het water rondom Kaapstad over de dolfijnen, zeehondjes, zeeleeuwen en walvissen maar het blijft altijd weer een prachtig gezicht.

Ook een prachtig schouwspel waren de Amerikaanse studentes die, als er een golf kapotspatte op de boeg, hard begonnen te gillen. Helaas had mijn camera te kampen met een lege batterij maar het meisje links kreeg een golf volop in haar gezicht en was doorweekt. Ik zag het aankomen, helaas kon ik dat niet meer vastleggen.

De kapitein van de Esperance Schooner hoorde ik regelmatig mompelen over nieuwe douches voor de dames en ook het gegil en de kletsnatte kleding deden hem glimlachen. In gedachten zag ik hem volgende week op een knetterende Harley Davidson wegrijden om te gaan kamperen tussen de olifanten en de waterbuffels ofzo maar deze mannen hadden het goed voor elkaar. Iedere dag voor je lol gaan zeilen en er nog geld mee verdienen ook. Ik werd bijna jaloers. Na bijna 2 uur was de pret over en gingen we weer naar de haven van Waterfront.

Daar -bijna- aangekomen, kon ik deze foto nog maken en toen dacht ik, ja, ik heb ook mazzel want ik kon hier 4 dagen langer blijven en mijn ticket is betaald door de baas. Ja, ik zou hier wel kunnen aarden, schoot ineens door me heen. Aangezien de bus niet meer reed, besloot ik om naar het hotel te lopen. Eens kijken hoe lang dat zou duren. En het bleek allemaal korter te zijn dan ik dacht. Dat moest ik morgen ook maar eens doen, scheelt weer een taxi.

Dag 4: 22 april 2014: Rescheduled tour Robben Island.

Ook deze dag ben ik weer vroeg opgestaan want ik had nu 3x geld uit de automaat gepind en vond het wel genoeg zo. Als ik extra vroeg opstond, kon ik lopend naar Waterfront om daar op de boot te stappen. Snel heb ik in het restaurant wat croissants gehaald en zoals ik gisteren teruggekomen was, zo liep ik nu er ook weer heen. Deze keer in een lange broek en een jas aan, want het waaide enorm. Er zat vlgs. de plaatselijke krant slecht weer aan te komen en ook de tafelberg was volledig bedekt door een grote wolk. Blij toe dat ik daar gisteren was geweest, want ik hoorde later dat de hele dag de Tafelberg dicht was ivm de gevaarlijk harde wind en de wolkensluier die alle uitzicht wegnam.

Mijn geannuleerde ticket werd bij de Mandela Gateway netjes omgeruild voor een nieuwe ticket en de veerboot werd de Sea Princess. Een 72 foot catamaran-style veerboot die, zoals tijdens de overtocht bleek, een behoorlijke snelheid kon halen.

De Sea Princess, leuk varen met dit bootje…

We vertrokken keurig op tijd, exact 8 uur in de morgen. Op de boot ontmoette ik een van oorsprong Zuid-Afrikaans gezin, die in Nigeria woonden. Ze spraken (eindelijk!) Afrikaans en ik maakte een praatje en onderstaande foto.

Door omstandigheden heb ik eigenlijk vergeten een mail-adres te vragen, want het waren erg aardige mensen. Dus als iemand ze kent; ze wonen in Nigeria.

En eindelijk was ik dan op het eiland, waar we in de wachtende bussen stapten, want het was niet de bedoeling dat we zomaar rond gingen lopen. De bus reed rond en er was een aparte tourguide. Zijn naam was Sobantu en hij vertelde op boeiende wijze het verhaal van Robben Island. En als je er over nadenkt, dan is het natuurlijk ongekend dat mensen met een andere politieke mening werden afgezonderd op een eiland.

 

Na de rondleiding en de uitleg door een ex-politieke gevangene wat nu de hele bedoeling was van deze gevangenis, mochten we rond het hoofdgebouw, waar Nelson Mandela van 1964 (mijn geboorte-jaar) tot 1982 in detentie zat. In 1982 werd Mandela overgeplaatst naar de Pollsmoor Maximum Security Prison in Tokai.  Na hier 6 jaar te zijn vastgehouden, verhuisde Mandela naar de Victor Verster Prison, in de buurt van Paarl, waar hij een vrijstaande woning van een cipier kreeg toegewezen, evenals een privékok. Hij mocht veel bezoekers van buiten de gevangenis ontvangen. Mandela voerde vanaf 1987 in het geheim besprekingen met de minister van justitie Kobie Coetsee. In drie jaar werden elf ontmoetingen gehouden. Coetsee organiseerde vanaf mei 1988 onderhandelingen tussen Mandela en een overheidsdelegatie van vier personen. Uiteindelijk stemde de Zuid-Afrikaanse overheid er in toe dat Mandela en alle politieke gevangenen werden vrijgelaten en het ANC gelegaliseerd zou worden, op voorwaarde dat Mandela en de ANC voor altijd geweld zouden afzweren, zouden breken met de communistische partij en zich niet zouden inzetten voor het omverwerpen van de blanke regering. Mandela weigerde dat en gaf aan dat het ANC alleen met de gewapende strijd zou stoppen, als de regering dat ook zou doen.

Mandela’s vrijlating op 11 februari 1990 geschiedde op verzoek van president Frederik de Klerk. Het zorgde wereldwijd voor opgetogenheid. Na zijn vrijlating ging hij meteen naar het ANC-hoofdkwartier in Kaapstad. Het verbod van het ANC werd opgeheven en Mandela werd in juli 1991 unaniem gekozen tot haar nieuwe voorzitter. Met de toenmalige regering voerde hij onderhandelingen over een zwart-blanke toekomst voor Zuid-Afrika. In september 1992 resulteerde dat in de haastige samenstelling van een tijdelijke regering die als taak had hervormingen door te voeren.

In februari 1994 werd besloten tot het houden van vrije, niet-raciale verkiezingen in de daaropvolgende winter, om te komen tot een nationale eenheidsregering. Alle partijen die meer dan twintig zetels zouden behalen, zouden worden uitgenodigd zitting te nemen in de nieuwe regering. Mandela nodigde uiteindelijk ook partijen uit die er minder hadden gekregen.

Mandela werd op 75-jarige leeftijd president, als opvolger van De Klerk, die al een aarzelend begin had gemaakt met afschaffing van apartheidsregels. Mandela stelde met hulp van onder meer de zwarte anglicaanse aartsbisschop Desmond Tutu de Waarheids- en Verzoeningscommissie in. In december 1997 trad hij af als leider (‘president’) van het ANC ten gunste van Thabo Mbeki. (Bron: Wikipedia)

Om enigszins een indruk te krijgen over hetgeen zich heeft afgespeeld in Zuid-Afrika, heb ik een paar filmpjes gevonden die dit duidelijk uitleggen.

Na dit bijzonder indrukwekkende bezoek gingen we lopend terug naar de boot. Mijn 4 dagen Zuid-Afrika waren goed besteed geweest en ik heb er het maximum uit weten te halen en ik kan het iedereen aanraden te doen als je in de gelegenheid bent. Als ik weer een keer in de buurt ben, zal ik zo opnieuw naar Robben Eiland gaan.

Alle foto’s in deze blog mogen gebruikt worden, mits er aan bronvermelding wordt gedaan. Onder bronvermelding versta ik een verwijzing naar deze blog op www.draijer.net en de tekst Foto: Cor Draijer

Hieronder het laatste filmpje, door mijzelf opgenomen toen we vertrokken.

ZANDVOORT – Vandaag kwam ik een bericht tegen op een website over Blakes 7. Deze SF-serie was eigenlijk de 2e serie die ik als jongetje vol bewondering ging kijken. De 1e serie was Star Trek op de zondagmiddag, toen je ook nog het programma met de muis had en dat was dan het kinderprogramma van die week. Ik herinner me deze serie als een stelletje politieke verzetsstrijders, dissidenten, die bij toeval op een gevangentransport door galactic space een ander verlaten ruimteschip tegenkomen. De gevangenbewaarders gaan natuurlijk niet zelf kijken, dat durven ze niet, ze sturen een paar gevangenen er op af. En dan begint de serie pas echt. Het ruimteschip noemen ze de Liberator en daarmee gaan ze de Terran Federation dwars zitten. Nu heb ik net even de wikipedia gelezen en daar staat dat er maar liefst 4 seizoenen zijn geweest en ik kan me maar 1 seizoen herinneren. Dus heb ik even gezocht en inderdaad zijn er 4 seizoenen van 13 afleveringen gemaakt. Toch nog maar eens goed zoeken op een torrent-site… 

The Liberator

Nu was die hele serie van Blakes 7 vooral een serie van verbeeldingen want de special effects waren in die tijd nu niet echt fantastisch. Veel schaalmodellen die aan een touwtje rondvlogen en veel theoretisch gepraat en je eigen fantasie moest soms wel meewerken. Ook de bijzondere en vele buitenaardsen, waarmee regelmatig contact werd gelegd, waren gewoon mannen en kinderen in soms hele mooie pakken achter fantastische maskers. Ik vond dat vroeger geweldig en ik keek dus graag naar Blakes 7. En nu dan het hoopvolle bericht. Syfy-channel lag de laatste jaren nogal onder vuur en de echte die-hards SF-fans vonden dat ze in de steek werden gelaten met al die fantasy, bovennatuurlijke drama’s, ghosthunters en American wrestling. Het lijkt er op dat ze nu toch terugkeren naar de SF-roots, het bestaansrecht van dit televisie-kanaal. Het heeft alles te maken met kijkcijfers die naar mijn bescheiden mening gewoon verkeerd worden bepaald. Alleen de Verenigde Staten tellen voor het bestaansrecht van een serie. Terwijl er veel meer kijkers zijn buiten de VS, alleen wordt dat niet goed gemeten. Dit heeft bijvoorbeeld Eureka genekt, zo jammer! Bovendien lopen de uitzendingen wereldwijd niet synchroon en zijn er juist door dat gegeven heel veel downloads in Europa van de Amerikaanse uitzendingen.  Maar goed, Chris Carter is nu gevraagd door de Blakes 7 Remake Group, die in opdracht van SyFy-channel bezig is. En who the fuck is Chris Carter, dat is de man achter The X-files en recentelijk “The After”. Daar had ik nog nooit van gehoord maar dat is zo nieuw dat de eerste aflevering nog uitgezonden moet worden.

Ik denk, dat de remake van Blakes 7 weleens een grote hit kan worden. Van 1978 t/m 1981 werd de serie uitgezonden en ruim 10 miljoen mensen keken alleen al in de UK er naar en daarnaast werd de serie uitgezonden in 25 andere landen. Al die kijkers van toen gaan natuurlijk ook nu weer kijken en gezien de medewerking van Chris Carter verwacht ik heel veel van deze serie. Want er zijn bijna geen series meer die zich in de ruimte afspelen. Ja, Stargate, maar daar slaapt nu iedereen, wachtend op de wake-up call die ongetwijfeld een keer gaat komen. Ik heb pas maar weer eens de film bekeken, nu de director’s cut en overweeg om alles maar weer opnieuw te gaan kijken. Eerst SG1, dan SG Atlantis en dan SG Universe. Want dat was toch echt ‘mijn’ serie. Nu wordt de lijst oneindig als ik alle gekeken series hier moet gaan opnoemen maar misschien doe ik dat nog wel eens een keer. Ik herinner me ineens “Vrouwenplaneet Medusa”, ook wel Star Maidens…

Fatal error: Uncaught Error: Call to undefined function ereg_replace() in /home/draijern/public_html/wp-content/plugins/alpine-photo-tile-for-flickr/gears/alpinebot-display.php:58 Stack trace: #0 /home/draijern/public_html/wp-content/plugins/alpine-photo-tile-for-flickr/gears/alpinebot-display.php(48): PhotoTileForFlickrBotSecondary->filter_filename('flickr-1-2-6-se...') #1 /home/draijern/public_html/wp-content/plugins/alpine-photo-tile-for-flickr/gears/alpinebot-display.php(390): PhotoTileForFlickrBotSecondary->key_maker(Array) #2 /home/draijern/public_html/wp-content/plugins/alpine-photo-tile-for-flickr/gears/alpinebot-primary.php(70): PhotoTileForFlickrBotTertiary->photo_retrieval() #3 /home/draijern/public_html/wp-content/plugins/alpine-photo-tile-for-flickr/gears/plugin-shortcode.php(26): PhotoTileForFlickrPrimary->do_alpine_method('photo_retrieval') #4 /home/draijern/public_html/wp-includes/shortcodes.php(434): APTFFbyTAP_shortcode_function(Array, '', 'alpine-phototil...') #5 [internal function]: do_shortcode_tag(Ar in /home/draijern/public_html/wp-content/plugins/alpine-photo-tile-for-flickr/gears/alpinebot-display.php on line 58