Nadat we waren vertrokken uit Singapore met de Aegir, duurde het niet lang voordat we aankwamen in China. We merkten aan de buitentemperatuur en de luchtvochtigheid dat het er niet koeler op zou worden. Welnu, dat klopte inderdaad. En dan, op een morgen, werd ik wakker en lagen we voor anker. En dan kijk je naar buiten en dan kijk je naar eilandjes die vallen onder Chinees grondgebied. Dat is heel raar, want dat gevoel heb je dan helemaal niet. Maar het uitzicht was wel erg mooi met een opkomende zon.
China: Land in Zicht!
De reden dat we daar nu voor anker lagen was, dat we ons entree-visa moesten laten omzetten in een permit-to-work visa. Het visum in mijn paspoort was alleen voor een entry in China maar aangezien we gingen werken binnen de territoriale wateren voor de kust van Hongkong, moest het visum worden omgezet. Daarmee kwam tevens een medische keuring, daarover later meer, en een gesprek met een politie-functionaris. ook daarover later meer. Het kwam er op neer dat we in een paar groepen naar de wal gingen en een paar dagen in een hotel moesten verblijven. Wat erg, dat vonden we allemaal natuurlijk erg vervelend, het was iets wat toch zeker enkele dagen in beslag zou nemen.
Een échte Sikorski Helibus S-92
We gingen van boord met de heli, kwamen aan op het vasteland en werden meteen als de wiedeweerga in een busje gezet om naar een veerboot te worden gereden alwaar we de oversteek moesten maken naar een verzamelpunt waar we in groepsverband naar de medische keuring zouden gaan. Als ‘westerling’ heb je natuurlijk een bepaald idee van China en dat beeld schotelt de media je voor. Vergeet dit, er klopt geen fluit van. De alles is anders show trok aan me voorbij en ik keek mijn ogen uit. Planologisch houdt men er wat andere ideeen op na maar ik heb geen rijstveld gezien laat staan buffels. Wel veel, heel veel, hoge flatgebouwen en tropische palmbomen want die staan overal.
Uitzicht op HongKong vanuit de heli die ons aan land bracht
De heli-haven van She Kou in China met op de achtergrond de woontorens
De Sikorski S-92 ‘Helibus’ van China Southern die ons ophaalde vanaf de Aegir
Chinese Ferry-tickets
Hierboven de ferry-tickets van 27 en 28 mei, we vertrokken met de ferry van 8 uur ‘s morgens. Opvallend op de linker ticket het munt-teken voor de Yuan terwijl rechts wordt gesproken over RMB. Even googelen en RMB betekent Renminbi. De officiële valuta van China is de renminbi (人民币 / rénmínbì), wat vaak afgekort wordt tot RMB met ¥ als valutateken. Daarnaast wordt in internationale situaties ook wel de afkorting CNY gebruikt, wat staat voor Chinese yuan. De valuta is namelijk de renminbi, terwijl de munteenheid de yuan (元 / yuán) is. In de winkels zul je vaker het 元-teken dan het ¥-teken aantreffen op de etiketten. Eén yuan is onderverdeeld in tien jiao (角 / jiǎo) en één jiao is weer onderverdeeld in tien fen (分 / fēn). Overigens wordt door Chinezen zelf vaak gesproken over kuai (块 / kuài) en mao (毛 / máo) in plaats van yuan en jiao. Duidelijk? Ik snapte er eerst helemaal niks van maar alles went.
Zodra we dus aankwamen, moesten we meteen als de wiederweerga naar de ferry-terminal van She Kou om naar Zhu Hai Jiu Zhou te worden gebracht. Daar werden we opgewacht door een agent van SAIPEM die een bus had geregeld om ons naar het Medisch Centrum te brengen voor de keuring, Daar aangekomen, viel het mij op dat het pand bij lange na niet was gebouwd voor de enorme hoeveelheid aan mensen die daar kwamen voor allerlei keuringen en onderzoeken. Let wel, het was geen ziekenhuis maar een soort GGD-gebouw waar de rijen wachtenden zich uitstrekten tot ver in de gangen. Ik had mijn camera maar niet meegenomen maar het waren daar nog net niet mensonterende toestanden met geen tot weinig privacy. Een hele bijzondere belevenis was het wel. Als robots deden de medewerkers daar hun werk en de meesten spraken nauwelijks tot geen Engels. Diegenen die wél Engels praten dat waren meestal de vrouwen en die waren ook erg goed op de hoogte van hetgeen zich in de wereld afspeelde. Na de keuring gingen we weer de bus in, op weg naar een hotel en dat hotel mocht er wezen.
Het Ming Wah International Convention Centre.
Vanaf dat moment was ik in ieder geval vrij tot de volgende dag vanwege de planning en groeps-indeling. En dus besloot ik om op pad te gaan en de boel een beetje te gaan verkennen. En al gauw kwam ik er achter dat de Chinese winkelcentra absoluut niet onderdoen voor de Westerse winkelcentra. Zoals hieronder te zien valt.
Shopping Center Coastal City in Shekou
Coastal City was toch iets teveel blingbling, glitter en spiegeling naar mijn smaak en het was er erg groot
Onverwachts kwam ik een promotie team tegen, deze dames zaten na gedane arbeid even uit te rusten in het winkelcentrum. Helaas waren degenen met wie ik was, doorgelopen zodat ik alleen van de dames een foto kon maken en was er niemand die van mij een foto kon maken tussen de dames in. Da’s nou toch weer jammer…
Nadat we een bezoek hadden gebracht aan het medisch centrum en daarna een ‘gesprek’ hadden met de immigratiedienst, keerden we aan het einde van de middag terug naar het Ming Wah International Convention Centre om daar lekker te gaan eten met de twee groepen, bij elkaar een dikke 50 man. En dat je er lekker kon eten, was 1 ding wat zeker was, gezien de hele uitstalling en uitstraling.
Het uitzicht op de stad vanuit het restaurant was overigens ook erg tot de verbeelding sprekend.
Nadat we waren uitgegeten, zijn we ‘s avonds nog even een rondje wezen lopen en we kwamen zowaar een paar barretjes tegen waar je buiten kon zitten (met 35 graden om 10 uur ‘s avonds) en een Chinees biertje kon drinken wat we uiteraard hebben gedaan.
Het gezellige Chinese terrasje wat we vonden buiten het winkelcentrum.
Recent Comments