Deprecated: Methods with the same name as their class will not be constructors in a future version of PHP; Alpine_PhotoTile_for_Flickr has a deprecated constructor in /home/draijern/public_html/wp-content/plugins/alpine-photo-tile-for-flickr/gears/plugin-widget.php on line 10

Notice: Function register_sidebar was called incorrectly. No id was set in the arguments array for the "Sidebar 1" sidebar. Defaulting to "sidebar-1". Manually set the id to "sidebar-1" to silence this notice and keep existing sidebar content. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 4.2.0.) in /home/draijern/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114

Deprecated: Function register_sidebar_widget is deprecated since version 2.8.0! Use wp_register_sidebar_widget() instead. in /home/draijern/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114

Deprecated: Function unregister_sidebar_widget is deprecated since version 2.8.0! Use wp_unregister_sidebar_widget() instead. in /home/draijern/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114

Deprecated: Function unregister_sidebar_widget is deprecated since version 2.8.0! Use wp_unregister_sidebar_widget() instead. in /home/draijern/public_html/wp-includes/functions.php on line 6114
Welkom bij Cor Draijer » gedicht

Tag-Archive for » gedicht «

Gedicht `De jager en het hert`

Op 9 en 10 april werd ik gevraagd of ik wilde invallen bij het programma Zandvoort op Zaterdag bij Rob harms omdat Albert Jan Vos nog steeds op vakantie was. Onderdeel van dit programma is een gedicht. De week er voor had ik een oud Zandvoorts gedicht bewerkt en op 6 april krijg ik in de nacht, toen ik filmbewerkingen aan het doen was vanwege mijn andere hobby, zie www.cinepro.nl, ineens de kriebels en heb ik zelf een gedicht geschreven, gebaseerd op de recente ontwikkelingen in de duinen met betrekking tot de herten.

Cor Draijer

De jager en het hert

Hij was zo mooi met een geweldig volgroeid gewei
dartelend in de duinen als een lammetje in de wei
jarenlang heeft hij in de duinen kunnen overleven
nu, als hij mensen ziet wordt hij bang en gaat beven

De mens in al zijn grootsheid maakt hem heel erg klein
want die veroorzaken angst, droefenis en vooral veel pijn
wat heeft hij toch gedaan dat de mensen zich tegen hem keren
en al zijn hertenvrienden keer op keer ernstig bezeren

hij kan het zich nog herinneren, van talloze jaren geleden
de tijd was blijkbaar anders en niet meer zoals het heden
ze waren gelukkig, met de hertenfamilie en geen geweren
drinkend van het water in de duinen met zijn vele meren

De mensen zeggen nu: jullie zijn met zijn veels te velen
de duinen waarop jullie grazen zijn te klein om alles te delen
in de winter trekken jullie er op uit naar het centrum van Zandvoort
waar een berg voedsel, met af en toe een viooltje, aan de horizon gloort

De jager lost weer een schot en er volgt een doffe plof
Nee het is geen Duitser, die heette alleen in de vorige eeuw nog een mof
wederom een hert geveld voor de voedselbank in het land
zijn kadaver wordt snel verwijdert voordat het afsterft in het mulle zand

Amsterdam heeft voor de beslissing om te jagen een flinke vinger in de pap
de eerste hongerigen nemen van de malse hertenbout inmiddels een flinke hap
Politiek uitstel heeft dit leed voor het dier alsook de mens veroorzaakt
en heeft het beeld van de Zandvoortse duinen met gelukkige herten kapotgemaakt

Wee de politici die beslissingen steeds maar voor zich uit schoven
Nu is het lente en geldt voor de herten inmiddels de bevallingsverloven
Was er eerder ingegrepen door de mens in de hertenstand
dan was de rust voor lange tijd allang teruggekeerd in het Hertenland

(c) Cor Draijer, 6 april 2016

Gedicht “De gevoelige mens”

Voor zaterdag 2 april had Rob Harms mij gevraagd of ik wilde invallen voor Albert Jan Vos bij het radio-programma Zandvoort op Zaterdag. Onderdeel van dit programma is het gedicht van de week en ik moest zelf een gedicht meenemen.

Onderstaand gedicht is een bewerking van een gedicht van Jacob van Oosterwijk Bruyn (geboren te Amsterdam, 22 februari 1794 – en overleed daar op 23 november 1876) en was een Nederlands luimig dichter. Gedurende zijn werkzame leven was hij makelaar. Er is over hem bijzonder weinig informatie te vinden. Wat we weten, is dat hij in 1855 lid werd van de Maatschappij der Nederlandsche Letterkunde. Ook is over hem de volgende anekdote bekend: “Jacob van Oosterwijk Bruyn, den bekenden “luimige(n)” dichter, die als bestuurder der afdeeling Amsterdam van de Hollandsche Maatschappij van fraaie Kunsten en Wetenschappen de sprekers na volbrachten arbeid een eigenaardig oestergerecht van zijne vinding voorzette”. (Ten Brink, 1889: 430). Hij overleed op 23 november 1876 te Amsterdam. (Sommige bronnen vermelden 1874 als sterfjaar, maar het Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde van 1877 vermeldt dat zij in het jaar 1876 de Heer J. van Oosterwijk Bruyn als lid “door de dood heeft verloren”.) Het gedicht is enigszins aangepast aan de gangbare taal van vandaag de dag omdat het vrij moeilijk uitspreekbaar was.

Cor Draijer

DE GEVOELIGE MENS

Ik verlaat de stad, haar zorgen en bezwaren,
Het Zandvoorts heilg strand is van mijn tocht het doel
Ik zal het goddelijk schouwspel zien van de onbedwingbare baren
Het genot dat mij daar wacht streelt mijn ontvlamd gevoel

Ik heb het Zandvoorts duin bereikt, het beeld van vroegere tijden
vervult mijn ziel geheel nu ik dit oord begroet
Welk nood deden de stormen hier vaak de dorpelingen lijden
Hoe wreed hebben ziekten en plagen vroeger eens gewoed

Ziedaar het badhuis dat iedereen komt bewonderen
Hoe slecht voegt zulk een pracht bij het nederige dorp aan ‘t strand
Ik wil mij van het bonte gewoel der mensen af te zonderen
Lopend over het strand over dit eeuwen heugend zand

Snel zieken, snelt hier aan, hier is herstel te vinden
Via een badkoets naar het lijf versterkend nat
Of dat ge binnenshuis vertoeft, beschut voor kouden en winden
In het eenzame zoute binnenkamerbad

Oh schrik! Een schip drijft mastloos op de golven
De redboot snelt te hulp bij het bruisen van de vloed
Hij heeft de scheepskiel bereik, onder het nat bedolven
In Zandvoort woont menslievendheid, door geen belang gevoed

Ik wil in de visser zijn huis zijn vangst en maaltijd delen
Hij dist mij de duinaardappel voor, op het zandig duin gepoot
Geen vorstelijk gerecht kan meer mijn zinnen strelen
Gulhartigheid geeft waarde aan ‘t aangeboden brood

Daar zinkt de zon in de zee en kleurt de Westerkimmen
terwijl ze een gloed van goud op golf en duintop strooit
Ik wil nog eens voor ‘t laatst het statig duin beklimmen
En ik vergeet deze dag vol weelde en zulk een avond nooit

Jacob van Oosterwijk-Bruijn